OZOLİN

Biraz gitmek, biraz kalmak bulaşmış ellerine
Hangisi hangi elinde kestiremiyorsun
Ellerimi tutmanın korkaklığı bundan bilmiyorsun
Yüreğini köreltmeye çalıştıkça sen
Elerine yapışıyorum, öpüyorum
Durduramıyorum

Giysilerini çıkartıp dolaptan odaya saçıyorum
Kaldığın her gün için bileğime bir jilet izi atıyorum
Bir cenin gibi yatıp odanın ortasında
Kafamdaki senin dışına çıkmak için çırpınıyorum

Gece saat 3’e vururken
Karanlıktan korkum zerre aklıma gelmiyor
Merdivenlere koşup deli gibi bakınıyorum
“ozolin” adını verdiğin kedi oluyor hep gelen
Gece nöbetim devam ediyor

Aralık perdeden gün ışığı içeri giriyor
Devrimci olmanın alt başlığı altında
Aşık olmanın sakıncalarını düşünüyorum
Kördüğüm olmuş fikirlerinden kendini kesiyorum

“Sesinde ne var biliyor musun” diye yineleyip dururken
Sigaranı yakarken yüzüne vuran ışığı düşünüyorum
Olmak zorunda olanı kabullenip
Bir duman içinde yüzünü kaybediyorum



Özlem Özbek